Շարժման ակցիաները կաղում են կարգապահական և կազմակերպչական բազմաթիվ կետերով: Այսօր թվով 4-րդ ակցիան էր, որն այնտեղ չեղած մարդկանց համար, հեռարձակմամբ դիտողների համար անհասկանալի վազվզոց, քայլոց ու աղմուկ է (վուվուզելների մասին չեմ խոսում, որ պարբերաբար ընդհատում են Սրբազանի խոսքը. սա կազմակերպողը, հավանաբար, գլխի չի ընկնում, թե որքան դժվար է մարդու համար տրամաբանված և շեշտադրումներով հանրային խոսք ասել, երբ նրան 30 վայրկյանը մեկ ընդհատում է աղմուկը): Այսինքն, մեծ թվով քաղաքացիներ չեն հասկանում՝ ինչ է կատարվում, չեն կարողանում արդյունքներ հանել:

Իշխանությունը Մարտի 1-ի թեման կրկին բերեց դատարան. արհեստականորեն, դժվարությամբ, բայց՝ համառորեն։ Խնդիրը՝ այս էմոցիոնալ թեման հերթական անգամ վաճառել հոգնած, ծանր իրականությունից շշմած մեր հասարակությանը...

Բագրատ սրբազանի գլխավորած շարժման առաջին փուլի հաջողության ամենամեծ խթանը այն էր, որ աջակցողների մեծ մասը շարժման հետևում դեռևս չէր տեսնում նախկին նախագահներին...

Անցած շաբաթվա ավարտին հայտնի դարձավ, որ ԱԺ «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցության մի խումբ պատգամավորներ Արդարադատության արդեն նախկին նախարար Գրիգոր Մինասյանի պաշտոնանկության հարցով ստորագրահավաք էին նախաձեռնել...

Ասում եք՝ հայ հասարակությունը «ժեխ» է (կներեք այս բառի օգտագործման համար, իմ որակումը չէ), քանի որ սրան է ընտրել ու անգիտակից է իրեն պահում եղած աղետի մեջ:

Ես ցույցի չեմ գնացել, որ գոռամ «Նիկոլ դավաճան» ու իմ գոռոցով իմ համաքաղաքացիներին համոզեմ, որ Նիկոլը դավաճան է, և այդ պատճառով իրենք պետք է միանան ցույցին: Դրա մեթոդը գոռալը չի:

Մեկ տարի առաջ այս օրը սկսվեց Արցախի հայաթափման գործընթացը։ Դրա հիմքերը դրվեցին՝ -2018թ. մայիսի 9-ին, երբ մեկնարկեց բանակցությունների տապալման գործընթացը...

Քանի կար ասում էին, որ եթե 50 000 մարդ դուրս գա փողոց՝ իշխանափոխություն կլինի: Հետո այդ թիվը դարձավ 100 000: Հիմա աչքովս նոր թվեր են ընկնում՝ 250 000 և այլն:

Կենացներդ խոսքով կտրեմ. այդ հարցազրույցներ տալը, ելույթներ ունենալը, հոդվածներ հրապարակելը, ֆեյսբուքում գրառումներ անելը պետք է ինքնանպատակ չլինեն...

Մեծամասնությունը տգետ է, անճաշակ է, անմշակույթ է, ստամոքսապաշտ է, ազգային մտածելակերպ չունի, հայրենասեր չէ, պետականամետ չէ, քաղաքականությունից բան չի հասկանում և այլն: Սակայն այդ մեծամասնության ձայնն է որոշիչ երկրի ճակատագրի հարցում: